5 Φεβρουαρίου 2013

Οι γνωστοί «άγνωστοι»

Επιτέλους ο γρίφος λύθηκε. Γιατί ποτέ δεν συλλαμβάνονται οι περίφημοι γνωστοί «άγνωστοι» που τα σπάνε με κάθε ευκαιρία στην Αθήνα;
Δεν είναι καθόλου άγνωστοι, είναι γνωστότατοι, είναι πλουσιότατοι και είναι τα δικά τους παιδιά.
Είναι τα παιδιά της αστικής τάξης που λυμαίνεται για δεκαετίες τη χώρα.
Είναι η αστική τάξη που το παίζει μέντορας της «αριστεράς» στην παράφρονα σύγχρονη Ελλάδα.
Είναι τα παιδιά της χλίδας, της διαλυμένης οικογένειας και της ανίας του πλούτου.
Η μάνα του Ρωμανού (η γνωστότατη Νάσιουτζικ) το είπε.
Είμαι περήφανη για το γιό μου που πολεμά την σάπια κοινωνία – όχι τη σάπια εξουσία.
Τα παιδιά πήραν τα καλάζνικοφ και τα έστρεψαν εναντίον της κοινωνίας των φτωχών που μισούν, όχι εναντίον της τάξης τους. Τους φτωχούς κάτοικους του χωριού που περίμεναν στην ουρά της τράπεζας θα σκότωναν όχι τους τραπεζίτες, με τους οποίους μεγάλωσαν στα ίδια σαλόνια.
Τα παιδάκια έπαιρναν τις πετρούλες, τα τόξα τους και τώρα τα καλάζνικοφ για να παίξουν «κλέφτες και αστυνόμοι» στο σύνταγμα.
Είναι τα παιδιά που ποτέ δεν έπαιξαν στην πραγματικότητα. Είναι τα παιδιά που μισούσαν τα παιδιά της φτωχολογιάς που έπαιζαν στις αλάνες, ενώ αυτά ήταν εγκλωβισμένα στα χρυσά κλουβιά τους, των βορείων προαστίων από τους πάμπλουτους μπαμπάδες τους.
Προφανώς η αστυνομία πάντα ήξερε ποιοι κρύβονταν πίσω από τις κουκούλες γι’ αυτό «δεν κατάφερνε να τους συλλάβει».
Μήπως ήρθε η ώρα να γίνουν συλλήψεις άλλων και όχι των παιδιών «θυμάτων της παράνοιας της τάξης τους»;
Πράγματι ο αγώνας είναι ταξικός!
Οι αστοί ντύθηκαν «κουκουλοφόροι» και πολεμούν τη φτωχολογιά!
Γιατί υπερασπίζονται δήθεν τους μετανάστες;
Φτηνούς εργάτες θέλουν, για τις επιχειρήσεις των μπαμπάδων τους και τις κουζίνες των μαμάδων τους.

1 σχόλιο:

Μαρίνα Νικολακάρου είπε...

Εξαιρετικό κείμενο.
Είναι εντυπωσιακό το ότι δεν υπάρχει ούτε ένας δημοσιογράφος να σχολιάσει τα γεγονότα με βάση την κοινή λογική και να ξεσκεπάσει το ρόλο του καθενός.
Η κατάσταση που ζούμε μοιάζει χαοτική αλλά αν δεν κατανοήσουμε τις αιτίες και τους μηχανισμούς πως περιμένουμε να πατήσουμε φρένο στη διαδρομή μας προς το πραγματικό χάος;